Η μεγάλη μάχη του ασφαλιστικού

Ζούμε μέρες προμνημονιακές με το ασφαλιστικό. Όπως με κάθε μνημόνιο τα πράγματα άρχιζαν με σχέδια λύσεων ανάπτυξης, ισοδυνάμων και σκληρής αντίστασης στις απαιτήσεις των δανειστών και κατέληγαν στο αντίθετο, έτσι και τώρα για το ασφαλιστικό επαναλαμβάνεται το ίδιο σκηνικό.

Η κυβέρνηση εκπόνησε ένα σχέδιο με κάποιους τεχνοκράτες και το έθεσε, πριν ακόμη αποφανθούν οι «θεσμοί», σε άνετο διάλογο, υποστηρίζοντας μάλιστα ότι, παρότι τήρησε όλες τις πρόνοιες του 3ου μνημονίου, θα υπάρξουν και αυξήσεις στις συντάξεις και όχι μόνο διατήρηση των κύριων συντάξεων.

Το σχέδιο προβλέπει και ενιαίο ταμείο και ενιαίους όρους ασφάλισης και συνταξιοδότησης.

Προβλέπει ακόμη μειωμένο ποσοστό αναπλήρωσης του εισοδήματος από τη σύνταξη, προβλέπει εθνική σύνταξη και αναλογική απόδοση από τις εισφορές.

Η αρχική υποδοχή από τους εταίρους και τους ασφαλισμένους υπήρξε διφορούμενη και μάλλον αμήχανη. Έφτασαν μάλιστα τρεις βασικοί κοινωνικοί εταίροι να συμφωνήσουν με αύξηση των εργοδοτικών και εργατικών εισφορών ως σωτήριο μέτρο για το ασφαλιστικό! Οι συνταξιούχοι ήταν οι μόνοι που αμέσως κατάλαβαν τι κρυβόταν πίσω από το «τυρί». Μείωση των συνολικών συντάξεων, ανεξαρτήτως ονομασίας της μείωσης, μείωση της αναπλήρωσης, κατάργηση του ΕΚΑΣ, μεγάλες εισφορές σε σχέση με την πραγματική εισοδηματική κατάσταση και άπειρα εμπόδια – τιμωρίες με τεράστια μείωση συντάξεων για όσους κινούνται στις ηλικίες γύρω από τα 60, χωρίς να έχουν συμπληρώσει το όριο ασφάλισης και το όριο ηλικίας. Προφανώς υπολογίζει ότι μέσα στους 1,5 εκ ανέργους και τις εκατοντάδες χιλιάδες κλεισμένες μικρομεσαίες επιχειρήσεις, αυτοί μπορούν να βρουν απασχόληση μέχρι τα 67 τους!

Μόλις η κοινωνία συνήλθε από τον πρώτο βομβαρδισμό των μέσων ενημέρωσης και των «εθιμοτυπικών» επισκέψεων ενημέρωσης των πολιτικών από τον υπ. Εργασίας κ. Γ. Κατρούγκαλο, άρχισαν οι αντιδράσεις. Κάτω από το φως των αναλύσεων προέκυπταν συνεχώς αντιασφαλιστικά και αντισυνταξοδοτικά ευρήματα που φανέρωναν ευθεία καρατόμηση ασφαλιστικών δικαιωμάτων με πλήθος αδικιών.

Τις αδικίες του συστήματος της παρακολουθεί να βγαίνουν κάθε μέρα στον αέρα ο πολίτης και προσπαθεί να καταλάβει αν αφορούν αυτόν ή «κάποιους άλλους».

Η κυβέρνηση από την πλευρά της προσπαθεί να «σαλαμοποιήσει» το σώμα των ασφαλισμένων και συνταξιούχων μιλώντας για δικαίωση των φτωχών, διατήρηση των συντάξεων, κατάργηση αδικιών με τις πρόωρες συντάξεις, αύξηση κάποιων συντάξεων, μείωση των πολύ μεγάλων συντάξεων κ.λ.π. Πιο πολύ όμως πλασάρει την μακροχρόνια βιωσιμότητα του ασφαλιστικού! Το ίδιο επιχείρημα φυσικά έλεγαν όλοι όσοι έφτασαν σε αυτό το χάλι το ασφαλιστικό, δεν πρωτοτυπεί.

Ωστόσο δεν είναι δυνατόν να αποκρυφτεί η πραγματικότητα.

Άραγε τι να σήμαινε η δήλωση του υπουργού Οικονομικών κ. Κατρούγκαλου ότι εισφορές και φόροι δεν θα ξεπερνούν το 60% του εισοδήματος;

Με αυτή τη λογική με εισόδημα 12.000 ο επαγγελματίας θα πληρώσει 7.200 για φόρους και εισφορές. Του μένουν 4.800 για να καλύψει τις υπόλοιπες ανάγκες του στην αγορά, στις ΔΕΚΟ, στα βενζινάδικα, στα φάρμακα κ.α. Σε αυτά θα φορολογηθεί με μέσο όρο 20-23% από έμμεσους φόρους και του μένουν στην πραγματικότητα 3.696€! εδώ η λογική της κριτικής του ασφαλιστικού σταματάει.

Αν θέλαμε να δώσουμε έναν ορισμό της κυβερνητικής πολιτικής διαλέγουμε τον τίτλο μιας ανακοίνωσης του ΕΕΑ : “Προσβάλει την κοινωνία η κυβέρνηση με το νέο ασφαλιστικό”! Αυτό είναι όλο και δυστυχώς θα το δούμε να ξεδιπλώνεται με απίστευτα μέτρα στο κοντινό μέλλον.

Τέλος θα ρωτούσαμε την κυβέρνηση: πριν λαλήσει τόσο πολύ για το ασφαλιστικό ρώτησε τους δανειστές και τους «θεσμούς»; Όταν όπως τόσα άλλα τα γύρισαν πίσω ως πολύ… φιλολαϊκά γιατί να μη γυρίσουν και αυτό; Και όπως ξέρουμε όλοι κανένα μέτρο δεν περνάει χωρίς την έγκριση των «θεσμών»!

Για να καταλάβουμε το επόμενο διάστημα της «μάχης» αυτής αρκεί να διαβάσουμε αυτό που ψήφισαν η κυβέρνηση και τα κόμματα που τώρα «κάνουν πως δεν ξέρουν τίποτα» στο Ν. 4334/15 (ΦΕΚ 80 Α/16-07-2015 προβλέπει: «Η Κυβέρνηση πρέπει να συσκέπτεται και να συμφωνεί με τους Θεσμούς για όλα τα σχέδια νόμου στους σχετικούς τομείς, με επαρκές χρονικό περιθώριο πριν την υποβολή τους για δημόσια διαβούλευση ή το Κοινοβούλιο».

eea.gr